Αγαπημένη/ε μου,
Ξέρω ότι έχεις κουραστεί. Ξέρω ότι έχεις περάσει περιόδους που το φαγητό δεν ήταν απλώς τροφή — ήταν καταφύγιο, τιμωρία, συντροφιά, φόβος, απελευθέρωση. Και τώρα, που έχεις κάνει τόσο μεγάλη πρόοδο — που έχεις αφήσει πίσω σου υπερφαγικά επεισόδια, που δεν κρύβεσαι, που τρως πιο ποιοτικά — νιώθεις ότι κάτι λείπει: η απώλεια βάρους.
Και σε καταλαβαίνω.
Γιατί είναι δύσκολο να δουλεύεις τόσο σκληρά εσωτερικά και να μην βλέπεις εξωτερικά «αποτελέσματα». Όμως θέλω να σου μιλήσω ξεκάθαρα:
Η ποιότητα χωρίς περιορισμό είναι πρόοδος — όχι αποτυχία.
Το γεγονός ότι δεν έχεις μειώσει την ποσότητα μπορεί να σε μπερδεύει. Αλλά σκέψου: μήπως μέχρι τώρα η ποσότητα ήταν απάντηση σε μια στέρηση; Μήπως το σώμα σου χρειάζεται να νιώσει πρώτα ασφάλεια; Να εμπιστευτεί ότι δεν θα ξαναμπεί σε δίαιτα, σε πείνα, σε στέρηση;
Η απώλεια βάρους μπορεί να έρθει — αλλά από θέση σταθερότητας, όχι βιασύνης.
Όταν τρως θρεπτικά, χωρίς υπερφαγία, χωρίς ενοχές, έχεις ήδη κερδίσει το πιο σημαντικό: μια σχέση με το φαγητό που δεν σε πονάει.
Και τώρα τι;
- Αν έχεις ήδη σταθεροποιήσει την ποιότητα και τη συμπεριφορά σου γύρω από το φαγητό, τότε είσαι έτοιμος/η να αρχίσεις να παρατηρείς ήπια και την ποσότητα — όχι με στέρηση, αλλά με σύνδεση.
- Ρώτα: «Πεινάω ακόμα ή έχω χορτάσει;», όχι «Πόσες θερμίδες έφαγα;»
Ρύθμισε ελαφρώς τη δομή των γευμάτων σου — όχι σαν ποινή, αλλά σαν δώρο ευεξίας. - Σκέψου: Πώς θα έτρωγα αν φρόντιζα έναν οργανισμό που αγαπώ και σέβομαι; Γιατί αυτό κάνεις.
Η ποσότητα δεν μειώνεται με αυστηρότητα. Μειώνεται όταν το σώμα νιώθει ότι δεν κινδυνεύει, όταν το φαγητό δεν είναι πια πεδίο μάχης αλλά σχέση.
Και να θυμάσαι:
- Δεν τρως υπερβολικά. Τρως όσο χρειάστηκε για να επιβιώσεις από μια δύσκολη περίοδο.
- Τώρα που δεν υπερκαταναλώνεις, δεν σημαίνει ότι πρέπει να μπεις στο άλλο άκρο: της στέρησης.
- Αντί για το «πώς θα χάσω;», ίσως αξίζει να ρωτήσεις: Πώς θα συνεχίσω να ζω με φροντίδα, κι ας μην αλλάζει ακόμη το σώμα;
Όταν το σώμα νιώσει ότι είσαι μαζί του, όχι απέναντί του, θα αρχίσει να απελευθερώνεται.
