Όταν ένας άνθρωπος κάνει υπερφαγικά επεισόδια, σημαίνει ότι το φαγητό έχει πάψει να είναι απλώς μια φυσιολογική ανάγκη. Έχει μετατραπεί σε έναν τρόπο εκτόνωσης έντασης, συναισθημάτων ή ψυχολογικής πείνας. Αυτό δεν είναι θέμα “αδυναμίας” — είναι μηχανισμός επιβίωσης του οργανισμού, συνήθως απέναντι σε χρόνιο στρες, στέρηση ή αυστηρές δίαιτες.
Αν προσπαθήσουμε να μειώσουμε το βάρος πριν αντιμετωπίσουμε αυτά τα επεισόδια, συμβαίνουν τα εξής:
- Ο οργανισμός νιώθει πάλι ότι απειλείται → ξυπνάει πείνα (φυσική και συναισθηματική).
- Αυξάνεται το άγχος και η ενοχή γύρω από το φαγητό → αυξάνεται η πιθανότητα να συνεχιστεί ο κύκλος της υπερφαγίας.
- Οι δίαιτες επιτείνουν το πρόβλημα → δημιουργούν ακόμα περισσότερη στέρηση και απορρύθμιση.
Πρώτα αποκαθιστούμε τη σχέση με το φαγητό
- Ο στόχος σε αυτή τη φάση δεν είναι να χάσουμε κιλά.
- Ο στόχος είναι να σταματήσει το σώμα να νιώθει ότι κινδυνεύει.
Όταν ο εγκέφαλος σταματήσει να “φοβάται” πείνα, στέρηση ή απαγόρευση, τότε αρχίζει να ρυθμίζει φυσιολογικά την πείνα, το κορεσμό, την ενέργεια.
Αυτό γίνεται με:
- Τακτικά, πλήρη γεύματα
- Θρέψη χωρίς ενοχές
- Αποκατάσταση του βιολογικού ρυθμού πείνας-κορεσμού
- Σταθερότητα στο σώμα και στο νευρικό σύστημα
Και μετά;
Αν το σώμα χρειαστεί να χάσει βάρος, θα το κάνει — με φυσικό τρόπο.
Χωρίς πίεση, χωρίς βίαιες αλλαγές.
Αν πάλι το βάρος παραμείνει σταθερό, αλλά έχει μειωθεί η υπερφαγία, έχει βελτιωθεί η υγεία και η ψυχική ισορροπία, τότε έχουμε ήδη πετύχει τον πιο ουσιαστικό στόχο: την αποκατάσταση της αυτορρύθμισης και της αυτοφροντίδας.
«Η σταθερότητα έρχεται πριν την αλλαγή».
«Η φροντίδα προηγείται της απώλειας».
Και όταν πάψουμε να πολεμάμε το σώμα, τότε μας δείχνει πόσο καλά μπορεί να λειτουργήσει χωρίς μάχη…
