Για να μην πεις ποτέ ξανά «Πάλι δεν τα κατάφερες…»

Μια επιστολή από μια μελλοντική συνάδελφο και συνεργάτη
Οκτώβριος του 2017. Βρίσκομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου έπειτα από ένα τεράστιο αδηφαγικό επεισόδιο. Το στομάχι μου πονάει πολύ, νιώθω το σώμα μου σχεδόν μουδιασμένο και το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει. Για ακόμη μία φορά η απειρία μου στο να διαχειριστώ το άγχος μου με έχει οδηγήσει στο να χάσω τον έλεγχο. Προσπαθώ ξανά και ξανά να θυμηθώ τι ακριβώς έχω φάει αλλά δυσκολεύομαι πολύ ενώ παράλληλα επαναλαμβάνω στο μυαλό μου την τοξική φράση: «Πάλι δεν τα κατάφερες, είσαι εντελώς άχρηστη να κάνεις το οτιδήποτε».
Κρατάω βουρκωμένη το κινητό μου στα χέρια μου και προσπαθώ να ξεχαστώ. Το βλέμμα μου πέφτει σε ένα άρθρο που διαβάζω στο site diatrofi.gr  με τίτλο : «Υποτροπή:  Το αληθινό χρονικό μιας ημέρας με υπερφαγικό» , του κύριου Ευάγγελου Ζουμπανέα. Τότε το μόνο που γνωρίζω για εκείνον είναι ότι είναι διατροφολόγος. Μέσα στον ενθουσιασμό μου από το κουράγιο που μου δίνει η ιστορία που διαβάζω, του στέλνω προσωπικό μήνυμα γράφοντας του την γνώμη μου για το άρθρο και κλείνοντας: «Από μία φοιτήτρια διαιτολογίας  δυστυχώς λίγο διαφορετική από τις άλλες, που παλεύει με τα αδηφαγικά επεισόδια τα τελευταία πέντε χρόνια»
Προς έκπληξή μου, ο κύριος Ζουμπανέας ξεκινάει να συζητά μαζί μου και στη συνέχεια με παροτρύνει να επισκεφτώ κάποιον συνεργάτη του, απόφοιτο της εκπαίδευσης του ΚΕΑΔΔ. Εκείνη την στιγμή αρχίζουν να περνάνε από το μυαλό μου όλοι οι διατροφολόγοι που έχω επισκεφθεί και οι άσχημες  εμπειρίες που χρειάστηκε να βιώσω μαζί τους. Αρχίζω ήδη να δημιουργώ την δικαιολογία που θα βρω για να του πω ώστε να μην πάω. Έρχεται και δεύτερο μήνυμα: Ο κύριος Κωσταντίνου Αντρέας, διαιτολόγος του δικτύου συνεργατών του ΚΕΑΔΔ  έχει ήδη ενημερωθεί και περιμένει τηλεφώνημα σου, κάνε το, το συντομότερο. Αυτά τα λόγια με παγώνουν. Καταλαβαίνω ότι πλέον δεν έχω περιθώρια για κάποια δικαιολογία, ωστόσο αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου. Αντιθέτως αισθάνομαι ότι κάτι πολύ σωστό πρόκειται να συμβεί. Μιλάμε για λίγο στο τηλέφωνο και μου καταρρίπτει κάθε μου φοβία σχετικά με τον διατροφολόγο. Μου εξηγεί ότι είμαι νέα και ειδικά εφόσον σπουδάζω διατροφολογία, είναι μία καλή ευκαιρία ώστε το πρόβλημα να λυθεί τώρα και κυρίως οριστικά…
Και κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι μου με το Κέντρο Εκπαίδευσης & Αντιμετώπισης Διατροφικών Διαταραχών. Ένα ταξίδι που μέχρι στιγμής με βρίσκει  να αρθρογραφώ κατά του bodyshaming και να μιλάω για την ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνήσει επιτέλους με το σώμα του και να ακούσει τι έχει να του πει.
Στην πρόσφατη  συνάντηση μου με τον διαιτολόγο μου, βρίσκομαι στο γραφείο του με ένα τεράστιο χαμόγελο και του λέω: «Ξέρεις τι αποφάσισα; Δεν θέλω να ζυγιστώ ποτέ ξανά. Ξέρω ότι έχω χάσει 20κιλά όμως δεν είμαι ένας αριθμός. Αυτό που γράφει η ζυγαριά πάνω της δεν μπορεί να πει τίποτα για μένα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου το να γνωρίζω ακριβώς πόσα κιλά είμαι κάθε χρονική στιγμή της ζωής μου και να καθορίζομαι μέσα από αυτό. Μπορώ να μετράω την πρόοδο μου μέσα από τον καθρέφτη μου, τα ρούχα μου, το ημερολόγιο καταγραφής μου και κυρίως από το πώς αισθάνομαι σε σχέση με την εικόνα μου. Κι αυτό με απελευθερώνει, με κάνει να νιώθω δυνατή».
Θα ακούγονται άραγε λογικά όλα αυτά αν δεν είχα βιώσει τη θεραπευτική προσέγγιση των εκπαιδευτών και των θεραπευτών του ΚΕΑΔΔ ;  Όχι φυσικά, για κάποια που δυστυχώς  κρατούσε κρυφά ημερολόγιο γράφοντας τα εξής: «Το ιδανικό μου βάρος είναι τα 56 κιλά, με απώλεια ενός κιλού την εβδομάδα θα φτάσω σε 24 εβδομάδες στον στόχο».  Δίπλα από κάθε ημερομηνία μάλιστα σημείωνα και το πόσα κιλά θα έπρεπε να είμαι όταν έρθει εκείνος ο καιρός. Ζυγιζόμουν καθημερινά και ορισμένες μέρες που το θέμα με τη διατροφή με άγχωνε υπερβολικά, ίσως να ζυγιζόμουν κι έπειτα από κάθε γεύμα. Φυσικά θύμωνα και πολεμούσα τον εαυτό μου κάθε φορά που δεν τα κατάφερνα, ενώ το γεγονός ότι μου έθετα τόσο συγκεκριμένους στόχους, με άγχωνε υπερβολικά, με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνω το φαγητό μου. Είναι λοιπόν τεράστια ανακούφιση το να καταφέρνεις να αποδεσμεύεσαι από «το βάρος της ζυγαριάς» και να μην αντιμετωπίζεις το κορμί σου σαν ένα κομπιουτεράκι που πιστεύεις ότι με μαθηματική ακρίβεια θα σε οδηγήσει στην απώλεια που επιθυμείς.
Ξεκινάω λοιπόν παράλληλα να διαβάζω βιβλία για την διατροφή και την ψυχολογία, να δίνω πολύ περισσότερη έμφαση στη σχολή μου, ακολουθώ τα θεραπευτικά βήματα του διαιτολόγου μου κύριου Αντρέα Κωνσταντίνου και σύντομα τα υπερφαγικά επεισόδια σταματούν.  Σε μια από τις συζητήσεις μας στο facebook o κύριος Ζουμπανέας με καλεί στο ΚΕΑΔΔ να παρακολουθήσω κάποια σαββατοκύριακα της εκπαίδευσης. Την πρώτη φορά που αρχίζουν να μιλάνε για διατροφικές διαταραχές  βουρκώνω. Συνειδητοποιώ πόσο λάθος χειρισμοί μπορεί να γίνουν από ανθρώπους του κλάδου μας όταν δεν γνωρίζουν πως να διαχειριστούν σωστά ένα άτομο που πάσχει από κάποιου είδους διατροφική διαταραχή. Πόσο καταστροφικός μπορεί να γίνει ένας λάθος διατροφολόγος για έναν ασθενή με διατροφικές διαταραχές. Συνεχίζω να ακούω τις ομιλίες στο ΚΕΑΑΔ. Σκέφτομαι πως τέτοιοι διατροφολόγοι, ψυχολόγοι και καθηγητές φυσικής αγωγής είναι που χρειάζονται εκεί έξω. Αισθάνομαι μία  ανακούφιση που βλέπω ότι υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Αυτοί είναι που μπορούν να διαγνώσουν και να λύσουν πραγματικά το πρόβλημα. Είναι μία εκπαίδευση που όσοι ασχολούμαστε με την διατροφική διαπαιδαγώγηση κι όχι απλά με το αδυνάτισμα θα πρέπει να σκεφτούμε να την λάβουμε.
Όσα άκουσα αυτές τις μέρες στο ΚΕΑΔΔ ,οι πολύμηνες συζητήσεις μας με τους  ψυχολόγους και διατροφολόγους του ΚΕΑΔΔ, το θέατρο και το γράψιμο, με απελευθέρωσαν κι ενίσχυσαν την εσωτερική φωνή μέσα μου. Πλέον μπορώ να πω με υπερηφάνεια ότι γνωρίζω πώς να φροντίσω το σώμα μου κι ότι το αγαπώ χωρίς προϋποθέσεις. Κάποτε φοβόμουν τους διαιτολόγους. Αστείο αν σκεφτείτε ότι σε λίγο καιρό θα είμαι κι εγώ μία. Μακάρι μια μέρα να βοηθώ ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο που βοηθήθηκα κι εγώ. Ο δρόμος είναι μακρύς, όμορφος, γεμάτος χρώματα και νέα συναισθήματα και ανυπομονώ όταν θα έχω τελειώσει τη σχολή Διατροφής να ενταχθώ κι εγώ στην ομάδα του ΚΕΑΔΔ και να μάθω να βοηθώ κι εγώ με τη σειρά μου άτομα που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές.
Κλείνοντας θα ήθελα να προτρέψω κάθε άνθρωπο που διαβάζει αυτή την επιστολή, να βρει λίγο χρόνο ώστε να αγκαλιάσει το σώμα του και να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα που αυτό του στέλνει. Να δείξει έστω και για πρώτη φορά στη ζωή του τρυφερότητα και αγάπη σε αυτό το σώμα που κάνει τόσα πολλά και όμορφα πράγματα καθημερινά.
Κύριε Ζουμπανέα, αγαπητοί εκπαιδευτές και συνεργάτες του ΚΕΑΔΔ, σας ευχαριστώ πολύ για τον νέο κόσμο που μου ανοίξατε!

Σημείωση προς ειδικούς: Αν είσαι επαγγελματίας υγείας εξειδικεύσου σε θέματα διαχείρισης διατροφικών διαταραχών μέσω της εκπαίδευσης Master Practitioner on Eating Disordes του Κέντρου Εκπαίδευσης & Αντιμετώπισης Διατροφικών Διαταραχών. Περισσότερες πληροφορίες στο Link www.keadd.gr καθώς και τις Προσεχείς Εκπαιδεύσεις ΕΔΩ
Αν αναζητείς Πιστοποιημένο Επαγγελματία Υγείας από το NCFED στις Διατροφικές Διαταραχές δες στο Δίκτυο Συνεργαζόμενων Επαγγελματιών Υγείας ΕΔΩ
Σημείωση προς το κοινό:
Με αφορμή το συγκεκριμένο  κείμενο θα  ήθελα να διευκρινίσω τα εξής…
Εκτός από τους Επιστήμονες Υγείας, την εκπαίδευση μπορεί να την παρακολουθήσει ένας περιορισμένος αριθμός ατόμων που δεν είναι επαγγελματίας υγείας όμως δεν μπορεί να συμμετέχει στις εξετάσεις για τον τίτλο του Master Practitioner on Eating Disorders.
Περισσότερες λεπτομέρειες γι αυτή τη δυνατότητα μπορείς να δεις σε προηγούμενη ανάρτησή μου ΕΔΩ στο άρθρο
“Γνώσεις ζωής από τον υπολογιστή σου ή το tablet ή το κινητό”